گر همت کنیم جمع‌مان دوباره جمع می‌شود

شب‌های سرد و بلند پاییز و زمستان را فقط با دورهمی و شب‌نشینی می‌توان دل‌انگیز و مصفا کرد، اما وقتی بناست در این دورهمی‌ها و میهمانی‌های شبانه پای یک ویروس منحوس هم در میان باشد، باید بگویم که برگزاری همین دورهمی‌ها و شب‌نشینی‌ها می‌شود آفت جان!
9 ماهی می‌شود که در میان ماست. به خواست ما نیامده است اما با خواست و اراده خدا و ما قطعا راهش را می‌کشد و می‌رود.
9 ماه است که شنیدن اخبار و آمار ابتلا و فوتی‌های کرونا نفس‌مان را در سینه حبس می‌کند.
9 ماه است که می‌دانیم با ذره‌ای بی‌توجهی و سهل‌انگاری می‌تواند فجایعی بزرگ‌تر و مصائبی دهشتناک‌تر به ما تحمیل شده و جان تعداد بیشتری از هموطنان‌مان گرفته و خانواده‌های بیشتری عزادار شوند. 9 ماه است که کار و بارمان کساد شده و یک آب خوش از گلوی‌مان پایین نرفته است. اما با این حال، 9 ماه است که داریم در برابر این اخبار مقاومت می‌کنیم.
9 ماه است که به هر بهانه‌ای شال و کلاه کرده و به مسافرت رفته‌ایم. 9 ماه است که به دیدار دوست و آشنا و پدر و مادر رفته‌ایم. 9 ماه است که برای گذاشتن ماسک و شستن مرتب دست هم غصه‌مان می‌شود.
دولت در چنین شرایطی وقتی از یک سو با سهل‌انگاری و بی‌توجهی مردم روبه‌رو شده و از سویی دیگر سیر صعودی و رکوردزنی هر روزه آمار مرگ‌ومیر را در کشور مشاهده می‌کند، تصمیم به اعلام وضعیت قرمز در شهرها و شهرستان‌های پرخطر می‌گیرد.
ممنوعیت سفر از مبدا و به مقصد شهرهای قرمز، ممنوعیت تردد در شهرهای قرمز از ساعت 21 شب تا 4 صبح، تعطیلی مشاغل به غیر از مشاغل ضروری، از جمله این محدودیت‌ها بوده است.
به گواه وزارت بهداشت، از تعداد 170 شهر با وضعیت قرمز، 64 شهر هنوز در وضعیت قرمز قرار دارند و مابقی از وضعیت قرمز به وضعیت نارنجی نزدیک شده‌اند؛ اما در میان اخبار خوشحال‌‌کننده از مازندران خبر می‌رسد که سه شهر دیگر (گلوگاه، نور و محمودآباد)، نیز به شهرهای با وضعیت قرمز مازندران افزوده شده‌اند.
البته اگر چراغ قرمز کرونایی در تمام شهرهای مازندران هم روشن شود، هیچ جای تعجب ندارد. چراکه دورهمی‌ها و شب‌نشینی‌های‌ مازنی‌‎ها در این شرایط اضطراری هم ترک نمی‌شود!
در اکثر روستاها که اغلب از چند طایفه بزرگ تشکیل می‌شود، رفت و آمدهای غیر محافظت شده و بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی همچنان به قوت خود باقی است، چرا که خیال می‌کنند کرونا فقط متعلق به شهرنشینان است و آنها چون اغلب مایحتاج‌شان را در روستا تامین می‌کنند و کمتر به شهر می‌‎روند مصون از ابتلا هستند و در حالی که چنین تصوری اصلا درس نیست و کرونا با هر ترفندی می‌تواند و از یک جایی رسوخ می‌کند و ما مطلع نیستیم و آنگاه اگر در یکی از این میهمانی‌ها و دورهمی‌ها که با حضور جمع کثیری از آشنایان و اقوام برگزار می‌شود تنها یک نفر ناقل ویروس باشد، معلوم نیست چه فاجعه‌ای رخ خواهد داد و چند نفر مبتلا و چند نفر از آن جمع فوت می‌کنند؟!
در شهرها هم البته وضعیت طور دیگری در حال رقم خوردن است؛ مغازه‌هایی که باید تعطیل باشند اما نیمه تعطیل هستند و به صورت چراغ خاموش در حال خدمات دهی به شهروندان.
گویی کرونا همین که چشمش به درب نیمه باز مغازه آنها بیفتد، راهش را می‌کشد و می‌‎رود.
ممنوعیت‌های تردد از ساعت 21 به بعد هم که اصلا معنا ندارد و برخی رانندگان همچنان بدون توجه به این قانون، تا پاسی از شب، در شهر چرخ می‌خورند و … .
همه اینها حکایت از آن دارد که متاسفانه مردم هنوز خطر کرونا را جدی نگرفته و یا خیال می‌کنند، احیانا دولت زیادی شلوغش کرده و اصلا نیازی به اینهمه بگیر و ببند و وضع قوانین سختگیرانه نیست، در حالی که در کشور کوچکی مثل بیروت، دولت با مشاهده نخستین جهش‌های آماری مرگ‌ومیر کرونایی تصمیم به اعلام وضعیت فوق اضطراری کرده تا جایی که شهر رنگ و بوی حکومت نظامی به خود گرفته و پلیس در جای جای شهر همه ترددها را کنترل می‌کند!
کرونا اکنون، جان نزدیک به 50 هزار ایرانی را گرفته و صدها هزار خانواده ایرانی را در سوگ عزیزان‌ نشانده است.
اگر یک امسال را به دیدار بزرگترها و دوست و آشنا نرویم، هیچ نمی‌شود؛ فقط می‌توانیم آنها را چند یا چندین سال دیگر نیز در کنارمان داشته باشیم، اما اگر بخواهیم جولان کرونا را نادیده بگیریم و بدون توجه به واقعیت موجود، به راحتی دیدارها را تازه کنیم، معلوم نیست حتی چند روز دیگر آنها را در کنارمان خواهیم داشت.
کرونا، یک ویروس جمع دوست است، قطعا اگر سعی کنیم یک امسال را از جمع و جمعیت دوری کنیم، آنگاه می‌توانیم امیدوار باشیم که در سال و سال‌های بعد جمع‌مان دوباره جمع می‌شود! تنها اگر خودمان همت کنیم…