نیما یوشیج ، شاعر معاصر ایرانی و بنیانگذار “شعر نوین”ملقب به “پدر شعر نو فارسی” است.

به گزارش پایگاه خبری ریحان نیوز ، علی اسفندیاری ۲۱ آبان سال ۱۲۷۶ هجری شمسی در روستای یوش ، از توابع بخش بلده شهرستان نور، به دنیا آمد.

پدرش ، ابراهیم‌خان اِعظام‌السلطنه ، متعلق به خانواده‌ای قدیمی در مازندران، به کشاورزی و گله داری مشغول بود.

نیما یوشیج (علی اسفندیاری) و خاندان اسفندیاری (نور) از خاندان‌های معروف ایران و نور مازندران در دوره قاجار و پهلوی محسوب و نَسَب آن‌ها به شاخه‌ای از اسپهبدان طبرستان موسوم به پادوسبانیان می‌رسد. همچنین خاندان مادری این شاعر پُرآوازه، ریشه و اصالتی گرجی داشتند.

علی اسفندیاری در سال ۱۳۰۰ خورشیدی، نام خود را به نیما تغییر داد. نیما نام یکی از اسپهبدان طبرستان به معنی کمان بزرگ است.

او با همین نام شعر‌های خود را امضاء می‌کرد. در نخستین سال‌های صدور شناسنامه نام وی “نیما خان یوشیج” ثبت شد.

دغدغه اصلی نیما، حفظ و احیای زبان طبری بود، او در نامه‌ها و دست نوشته‌هایش و همچنین در مقدمه دفتر “روجا”، به این مطلب اشاره داشته و در نامه‌هایی که به برادرش می‌نویسد، سه بار از وی می‌خواهد که کتاب “تاریخ طبرستان” و دیوان “امیر پازواری” را برایش تهیه کرده و ارسال کند.

مهمترین گام نیما در راه زنده نگاه داشتن زبان طبری یا مازندرانی، “سرودن اشعار طبری در مجموعه‌ای با نام روجا” است.
“روجا” مجموعه شعر نیما یوشیج به زبان مازندرانی بوده و به گویش کُجُوری و کلارستاقی که در شهرستان‌های نور، نوشهر و چالوس گویش می‌شود، شباهت دارد.

نیما یوشیج با مجموعه تأثیرگذار افسانه، به عنوان “مانیفست شعر نو فارسی” و در فضای راکد شعر ایران، انقلابی به پا کرد. آگاهانه تمام بنیاد‌ها و ساختار‌های شعر کهن فارسی را به چالش کشید. “شعر نو” عنوانی است که خودِ نیما بر هنر خویش نهاده بود.

تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی وامدار این انقلاب و تحولی هستند که نیما نوآور آن بود.

بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار نیما را نمادین دانسته و او را هم پایه شاعران سمبولیست بنام جهان می‌دانند.
نیما یوشیج، با بهره‌گیری از عناصر طبیعی و بیانی رمزگونه به ترسیم سیمای جامعه پرداخته است.

به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مرکز مازندران ، علی اسفندیاری ۲۱ آبان سال ۱۲۷۶ هجری شمسی در روستای یوش ، از توابع بخش بلده شهرستان نور، به دنیا آمد.

پدرش ، ابراهیم‌خان اِعظام‌السلطنه ، متعلق به خانواده‌ای قدیمی در مازندران، به کشاورزی و گله داری مشغول بود.

نیما یوشیج (علی اسفندیاری) و خاندان اسفندیاری (نور) از خاندان‌های معروف ایران و نور مازندران در دوره قاجار و پهلوی محسوب و نَسَب آن‌ها به شاخه‌ای از اسپهبدان طبرستان موسوم به پادوسبانیان می‌رسد. همچنین خاندان مادری این شاعر پُرآوازه، ریشه و اصالتی گرجی داشتند.

علی اسفندیاری در سال ۱۳۰۰ خورشیدی، نام خود را به نیما تغییر داد. نیما نام یکی از اسپهبدان طبرستان به معنی کمان بزرگ است.

او با همین نام شعر‌های خود را امضاء می‌کرد. در نخستین سال‌های صدور شناسنامه نام وی “نیما خان یوشیج” ثبت شد.

دغدغه اصلی نیما، حفظ و احیای زبان طبری بود، او در نامه‌ها و دست نوشته‌هایش و همچنین در مقدمه دفتر “روجا”، به این مطلب اشاره داشته و در نامه‌هایی که به برادرش می‌نویسد، سه بار از وی می‌خواهد که کتاب “تاریخ طبرستان” و دیوان “امیر پازواری” را برایش تهیه کرده و ارسال کند.

مهمترین گام نیما در راه زنده نگاه داشتن زبان طبری یا مازندرانی، “سرودن اشعار طبری در مجموعه‌ای با نام روجا” است.
“روجا” مجموعه شعر نیما یوشیج به زبان مازندرانی بوده و به گویش کُجُوری و کلارستاقی که در شهرستان‌های نور، نوشهر و چالوس گویش می‌شود، شباهت دارد.

نیما یوشیج با مجموعه تأثیرگذار افسانه، به عنوان “مانیفست شعر نو فارسی” و در فضای راکد شعر ایران، انقلابی به پا کرد. آگاهانه تمام بنیاد‌ها و ساختار‌های شعر کهن فارسی را به چالش کشید. “شعر نو” عنوانی است که خودِ نیما بر هنر خویش نهاده بود.

تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی وامدار این انقلاب و تحولی هستند که نیما نوآور آن بود.

بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار نیما را نمادین دانسته و او را هم پایه شاعران سمبولیست بنام جهان می‌دانند.
نیما یوشیج، با بهره‌گیری از عناصر طبیعی و بیانی رمزگونه به ترسیم سیمای جامعه پرداخته است.

این شاعر بزرگ، در حالی‌ که به علت سرمای شدید یوش، به ذات‌الریه مبتلا شده بود، برای معالجه به تهران آمد، اما معالجات تأثیری نداشته و او در ۱۳ دی ۱۳۳۸ و در سن ۶۲ درگذشت و در امامزاده عبدالله (ع) تهران به خاک سپرده شد.

در سال ۱۳۷۲ خورشیدی بنا به وصیتی که کرده بود، پیکرش را به خانه‌اش در یوش منتقل کردند.

آرامگاه نیما در کنار آرامگاه خواهرش، بهجت‌الزمان اسفندیاری (درگذشته ۸ خرداد ۱۳۸۶) و آرامگاه سیروس طاهباز در میان حیاط جای گرفته است.

خانه نیما یوشیج، که قدمت آن به دوره قاجار می‌رسد، با شماره ثبت ۱۸۰۲ سازمان میراث فرهنگی به عنوان اثر ملی حفاظت می‌شود.

“منظومه قصه رنگ پریده” نخستین اثر منظوم نیمایی، در قالب مثنوی (بحر هزج مسدس)، شاعر در این اثر زندگی خود را روایت کرده‌است و در لابلای آن به مفاسد اجتماعی پرداخته‌ است.

“افسانه” که در آن روحی رمانتیک حاکم و به عشق نگاهی دیگرگونه داشته و عشق عارفانه را رد می‌کند.

نیما مُ مِن، یگانِهِ رستمدار                   من نیما هستم یگانه رستمدار

نیما وَروُ، شَهرآگیم تَبار             از نسل شراگیم نام‌آور و کماندار

هُنَرِ مُنی وُنِ مِ نوُم دار             هنر من باعث شهرتم می‌شود

کلین نیمُ، تَشِ کِلهِ سَرِ کَل مار             خاکستر نیستم، بلکه چوب آتشین اجاقم

(روجا)