این رسم دعوت از میهمان نیست!

امروز سوم دی ماه است که من این یادداشت را می‌نویسم؛ آغاز سال 2022 میلادی و شروعِ میزبانی ساروی‌ها از گردشگرانِ منطقه اکو است.

رویداد بین‌المللی ساری پایتخت گردشگری اکو، در حالی، شروع به کار می‌کند که براساسِ شواهد و قرائن، شهر هنوز برای این اتفاقِ فرهنگی و گردشگری مهیا نیست.

حال و هوای ساری به جز معدود بنرهایی که در سطح شهر به چشم می‌خورد و رنگ‌آمیزی میدان اصلی شهر و یک سری کارهای روبنایی دیگر، هیچ شباهتی به یک پایتخت گردشگری در بازارِ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگیِ 500 میلیونی منطقه اکو ندارد.

آنطور که دکتر علی ماهفروزی، ایده‌پردازِ طرح، اظهار می‌کند هدف اصلی و اولیه انتخابِ ساری به عنوان پایتخت گردشگری، در واقع معرفی ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های گردشگری این شهر نظیرِ جنگل‌های بولا، (دارای بیشترین لکه‌های جنگل‌های هیرکانی در ایران)، بندر فرح آباد (تاریخی‌ترین و قدیمی‌ترین بندر شمال ایران) و یا چشمه باداب سورت (تنها چشمه تراورتنی ایران، بی نظیر در کشور و کم نظیر در جهان) و… می‌باشد و قرار نیست قدم اول را سنگین برداریم و به فکر ساختنِ یک شهرِ تمام‌‌عیار فرهنگی و گردشگری باشیم؛ اما سخن اصلی بر سر این است، که حتی اگر هم این اظهارات را پذیرا باشیم، چیزی از کم و کاستی‌ها و بی‌ارادگی‌ها و کم‌همتی‌های مسوولان مربوطه در فراهم آوردنِ حداقل نیازها و اولویت‌های یک «شهرپایتخت» را روتوش نمی‌کند.

وقتی خانه از پای‌بست ویران باشد، معلوم است که نباید به فکر ایوان بود!

رنگ آمیزی میدان اصلی شهر (ساعت)، در شرایطی که خانه‌ تاریخی سردار جلیل و آب انبار میرزا مهدی ساری به فاصله چند متری از میدان، به مخروبه تبدیل شده‌اند، چه لطفی دارد؟!
نکته جالب و قابل تامل ماجرا اینجاست که بعد از آن همه فریاد و وااسفاهای سرداده شده توسط استاد حسین اسلامی ساروی پژوهشگر بزرگ تاریخ مازندران و ساری بر سرِ نبودِ همت در میان مسوولان امر در جهتِ احیایِ این آثار ارزشمند طی هفته‌های گذشته، مسوولان محترم درست در روزهایی که باید آخرین آب و جاروهای باقی‌مانده را در گوشه و کنار شهر انجام داده و با فراغ بال و اطمینان خاطر از روبراه بودن همه چیز، پذیرای میهمانان خارجی باشند، به یک‌باره یادی از آب انبار مخروبه میرزا مهدی کرده و بالاخره پس از فراغت از تبلیغاتِ پر آب و تابِ رویداد ساری 2022، تصمیم گرفتند که یک نیم نگاهی هم به سر و وضعِ ژولیده‌ و رقت‌بارِ آب انبار قدیمی شهر بیندازند و قفلِ این اثر ثبت ملی شده در سال 1353 را بعد از گذشتِ سالیان دراز، باز کنند!

حرف و سخن من خطاب به مسوولان شهر و میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان این است، که فکر نمی‌کنید که دیگر برای این کارها خیلی دیر شده باشد؟!
در شرایطی که میهمان با دعوت قبلی میزبان، پشت دروازه‌های شهر منتظر ورود است، این درست است که تازه به فکرِ دست کشیدن بر سر و رویِ پیرمردهای زار و نزار این شهر (در اینجا منظور همان آثار تاریخی و فرهنگی ساری است) بیفتید؟! بگذارید کمی خودمانی‌تر باشیم، غریبه دور و برمان نیست! تا به حال اسم‌تان را چه گذاشته بودند؟!

نه! این رسم دعوت از میهمان نیست! آن هم در شهر و دیاری که همواره به میهمان نوازی و سفره‌داری شهره شهر بوده‌اند.
کاش حالا که با برشمردنِ یک به یکِ داشته‌های تاریخی، فرهنگی و گردشگری‌مان خود را برای این میزبانی، اولی‌تر از سایر شهرها و استان‌های ایران دانستیم، کمی هم همت به خرج می‌دادیم و قبل از آنکه اینهمه دیر شود، فکری به حالِ بناهای زمین‌گیرِ مرکز استان می‌کردیم، تا رویمان بشود که دستِ میهمانِ خارجی را بگیریم و همه جای شهر و دیارمان را به او نشان دهیم!

اینجاست که مرد دلسوز، آگاه، فرهیخته و اهل دلی مانندِ استاد اسلامی، فریاد سر می‌دهد:« حال که به فکرِ انبوهِ آثارِ تاریخی و فرهنگی ساری (این کهن‌شهر زیبای مازندران) نیستید، دست‌کم نگذارید همین اندک آبروی ما نزدِ میهمانان و مدعوین خارجی برود!
مگر نه اینکه طبقِ گفته‌ی دکتر علی ماهفروزی، ایده‌پرداز طرح، ساری به عنوان پایتخت گردشگری و فرهنگی اکو انتخاب شده است؟ پس چرا وضعیتِ اماکنِ تاریخی و فرهنگی ساری اینگونه قمر در عقرب است؟

چند اثر ثبت ملی شده در ساری وجود دارد که مانند آب انبار میرزا مهدی خاک می‌خورد و بدتر از آن، (بگذارید باهم راحت‌تر باشیم) به محلی برای تکثیر موش‌های شهر تبدیل شده است؟!

می‌گویند باید همه چیزمان به همه چیزمان بیاید، اما متاسفانه ما هیچ چیزمان با هم هماهنگی و هارمونی ندارد و شاید بهتر باشد سخنم را با این بیت از سعدی علیه‌‎الرحمه به پایان ببرم که:« دوستی با پیل‌ بانان یا مکن یا طلب کن خانه‌ای در خورد پیل!» تعبیرِ بجا و شایسته این بیت زیبا در اینجا خطاب به مسوولان شهری و میراث فرهنگی استان این است که یا نمی‌بایست ساری را به عنوانِ شهر پایتخت گردشگری اکو معرفی می‌‎کردید یا حالا که داوطلبانه و پیشدستانه چنین تصمیمی گرفتید، شهر را در خورِ شأن و شایسته‌ی چنین میزبانی بزرگی می‌ساختید!